Założenia systemu.
Przy opracowaniu usługi teleopieki musimy mieć na względzie dwa podstawowe parametry:
- Do kogo ta usługa jest kierowana?
- W jakich sytuacjach jest istotne jej wykorzystanie?
Ad. 1. Odbiorcą usługi teleopieki są głównie osoby o średnim stopniu niesamodzielności. W ich też przypadku ma to największy sens z punktu widzenia opiekuńczego i finansowego. Ten stopień niesamodzielności można określić jako niesamodzielność pozwalający na w miarę samodzielne życie w obrębie środowiska domowego natomiast większość osób w tym stopniu niesamodzielności wychodzi sama z domu bardzo rzadko lub nigdy. Dla wielu osób z tej grupy lokalizacja GPS jest usługą o wtórnym znaczenie mogącą mieć zastosowanie o określonych przypadkach.
Ad. 2. Jako wzorcową sytuację Teleopieki należy wyobrazić sobie osobę o ograniczonej samodzielności, która w nocy wstając z łóżka upadła i stara się uzyskać pomoc. Bardzo ważne jest nauczenie tej osoby zwyczaju noszenia zawsze bransolety alarmowej. Wszelkie bransolety wymagające ładowania generują olbrzymie ryzyko dla podopiecznych.
Główne błędy i ryzyka w wyborze systemów
- System wymagający ładowania co kilka-kilkanaście dni. Jest wysoce prawdopodobne, że pomoc będzie potrzebny w momencie ładownia bransolety lub, że po ładowaniu nie będzie założona lub pozostaje nienaładowana. Systemy Teleopieki powinny być przystosowane bezobsługowego działania przez co najmniej 2-3 lata oraz powinny mieć systemu alarmu technicznego informujące o niskim stanie baterii oraz o wszelkich innych anomaliach funkcjonowania.
- Brak komunikacji głosowej lub nieefektywna komunikacja głosowa. Jednym z głównych problemów teleopieki są alarmy głuche. Rozmowa z podopiecznym jest fundamentalna dla ustalenie koniczności, zakresu i rodzaju niezbędnej pomocy.
- Skomplikowana obsługa – osoby potrzebująca pomocy działa w stresie i w większości przypadków nie jest przyzwyczajona do . Należy przyjąć zasadę, że „prostota obsługi to bezpieczeństwo”. Dyskwalifikuje to wszelkie rozwiązania oparte na smartwatch-ach lub tabletach.
- Zbyt duże, zbyt ciężkie i powodujące odleżyny (plastyk, silikon) opaski alarmowe. Są bardzo szybko zdejmowane przez pacjentów.
- Dostarczanie zbędnych danych, pomiarów i alarmów – pomiary nic nie wnoszące z punktu widzenie teleopieki i powiązane z tym alarmy utrudniają lub uniemożliwiają poprawną reakcję w sytuacji alarmowej.
- Integracja systemów teleopieki i monitorowania telemedycznego w jednym systemie – zazwyczaj nie spełnia kryteriów systemów teleopieki i nie zapewnia użytecznej informacji medycznej.
- Brak analizy procesu udzielania pomocy – na przykład dostępu do mieszkania osoby mieszkającej samotnie lub brak opracowanych procedur i schematów udzielania pomocy.
- Brak klasyfikacji alarmów i procedur postępowania
- Brak nadzoru medycznego nad alarmami medycznymi.
Standardy techniczne i organizacyjne Teleopieki MDT
Standardy techniczne i organizacyjne dla podopiecznych Grupy II MDT